Nl | Fr | En

One reason why birds and horses are happy is because they are not trying to impress other birds and horses.

(Dale Carnegie)

Pieter

Onze HR afdeling had het lumineuze idee om een teambuilding te organiseren voor ons managementteam met verschillende activiteiten in groepjes, via een doorschuifsysteem. In principe ben ik daar een groot voorstander van, ware het niet dat een onderdeeltje van de teambuilding activiteiten met paarden behelsde en ik ben dus absoluut GEEN fan van paarden.

Daar stond ik dus, samen met 3 andere collega’s, op een stuk weide met 2 paarden, ferm tegen mijn zin. Mijn schoenen en broekspijpen werden al wat nat van het gras, want het had de dag voordien geregend, dus mijn goesting zakte al snel tot een dieptepunt. Hoe rapper dit gedeelte achter de rug was, hoe beter wat mij betrof. We kregen eerst een woordje uitleg over de psychologie van het paard: hoe een paard leeft, denkt, reageert, enzovoort. Daarna volgde een toelichting over ‘veilig omgaan met paarden’. Alhoewel ik niet van plan was om in de nabijheid van zo’n paard te komen, luisterde ik toch aandachtig. Je wist maar nooit dat een van die beesten zou uitbreken of te dicht in mijn buurt zou komen.

Na deze inleiding moesten we alle vier 3 sterke punten en 3 zwakke punten van onszelf opschrijven. Mijn collega Ruud gaf zich als vrijwilliger op om te starten. Wij, de drie toeschouwers, mochten een van de werkpuntjes van Ruud uitkiezen waar we het meest mee te maken hadden op het werk, en Ruud zou dan een oefening krijgen rond dit werkpunt. Ruud deed zijn best om de oefening perfect uit te voeren – en zo kennen we hem ook: Mr Perfect. Maar perfectie bleek niet in het woordenboek van die paarden te staan ; ze weigerden om mee te werken met Ruud en dat zorgde wel voor een paar grappige toestanden. Door de sterke punten van Ruud te koppelen aan de oefening, slaagde Ruud er na een aantal experimenten toch in om zijn oefening met succes te volbrengen. Voor mij, als toeschouwer, was het heel interessant om te zien hoe Ruud zijn aanpak aanpaste om het paard te laten doen wat hij ervan verlangde. De paardencoach legde via vraag en antwoord telkens de link met de situatie op de werkvloer.

Collega Marianne volgde en opnieuw was deze observatie een bijzondere verrijking voor mij. Toen schoten Philippe en ik nog over. De paardencoach nodigde mij uit om naar het midden te komen, maar ik bedankte vriendelijk. Ze maakte er precies geen probleem van, ze bleef geduldig, en Philippe voerde dan de volgende oefening uit.

Ik moet toegeven dat mijn nieuwsgierigheid op dat moment toch al wat geprikkeld was om het zelf ook eens uit te proberen. De paarden hadden nog niemand gestampt, gebeten of de grond in geduwd en ze bleven rustig. In het ergste geval wandelden ze gewoon weg van mijn collega’s. Toen Philippe klaar was met zijn oefening, kreeg ik een waterval van “Allée Pieter, ge zijt toch geen mietje zeker” en “Komaan Pieter, waar zit uw teamspirit jongen” over me heen. Ik was nog niet overtuigd en wilde de oefening niet uitvoeren, zeker niet onder druk.

Toen stelde de paardencoach voor dat we elkaars handen zouden vastnemen en als 1 verbonden groep in de weide te staan. Dat was voor mij wel aanvaardbaar. De paarden kwamen aangewandeld en snuffelden aan onze groep. Toen ze bij mij kwamen, keerden ze zich om en wandelden ze weg. “Wat betekent dat voor jou Pieter,” vroeg de paardencoach. Ik voelde dat ik een blos kreeg en ik dacht bij mezelf dat ik ons team in de steek gelaten had door als enige de oefening niet uit te voeren. Dat gaf voor mij de doorslag om toch mijn oefening te proberen. Het was al bij al een teambuilding en ik wilde de spelbreker niet zijn.

Mijn oefening verliep, al zeg ik het zelf, vrij vlot. Na 2 keer proberen volgde het paard mij al. Ik had niet verwacht dat ik me zo apetrots zou voelen. Ik denk dat ik meer opgestoken heb van het overwinnen van mijn angst voor paarden, dan van de oefening zelf. Nu heb ik zoiets van: als ik dat kan, dan kan ik nog veel meer. De collega’s stelden het enorm op prijs dat ik ook mijn oefening voltooid had. Ja, ik mag wel zeggen dat we er als een hechter team uitgekomen zijn. Ik ben nog altijd geen fan van paarden, maar dat coachen met paarden, daar zit iets in.

(Pieter, 38 jaar)