Nl | Fr | En

I go about looking at horses and cattle.  They eat grass, make love, work when they have to, bear their young.  I am sick with envy of them.

(Sherwood Anderson )

Moby

De stille paardenkracht

 

Een tijdje geleden zat ik een serieuze dip. Ik had het gevoel dat ik sinds lange tijd ter plaatse bleef trappelen. Niets verliep zoals ik het zo graag wou. Ik wist steeds minder waar ik met mijn leven naartoe wilde, wat ik kon en niet kon, waar mijn passies en dromen lagen. Ik had mijn job (die me ondanks de leuke inhoud steeds minder kon boeien), was steeds moe of ziek, was ontevreden met mijn single-status en zat in de knoop met mijn familiale situatie. Op zo'n momenten stel je je vragen over de "zin van het leven". Waar leef je voor? Waar werk je voor? Wie zijn mijn echte vrienden? Voor wie doe ik het nog?

Net op dat moment kwam ik - nee toeval bestaat niet - bij Equiboost terecht. Waarom ik de spontane ingeving had om een vijftal uurtjes naar Frankrijk te bollen om een paardencoaching-sessie te doen, weet ik niet. Maar dat het zijn redenen had, dat was duidelijk. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar op één of andere manier, wilde ik het ook niet weten. Ik had dit impulsief beslist en zou wel zien hoe het in zijn werk ging.

Tijdens de opstelling met paarden had ik het verdomd moeilijk. Hoewel de opdracht eenvoudig was - ik moest mijn persoonlijke situatie visueel in kaart brengen, onder de waakzame ogen en oren van de paarden - was ze niet vanzelfsprekend. Ik kreeg maar geen contact met de edele dieren die anders zo sensitief zijn. De eerste momenten waren heel confronterend. Waarom blijven de paarden weg van me en waarom lopen mensen weg van me? Ik besefte dat ik de laatste jaren, na enkele tegenslagen, een solide muur rond me gebouwd had. Hoe gevoelig ik ook van binnen was, zo hard en ontoegankelijk stelde ik me naar buiten op. Maar ik zag het niet. Ik besefte wel dat ik anders overkwam dan ik was, maar dat ik zo'n ondoordringbaar pantser had, daar was ik me niet van bewust. Met kleine opdrachtjes van Anke probeerde ik me open te stellen naar de dieren. Heel eenvoudig, heel sereen, recht vanuit mijn ziel. Een orkaan van emoties overmeesterde me toen ik erin slaagde terug iets van mezelf naar buiten te brengen, me open - en dus kwetsbaar - op te stellen naar mijn omgeving.

De reactie van de paarden was onbeschrijflijk. Eén voor één zochten ze toenadering, lieten ze me verstaan "dat het goed was". Ik had contact met ze, en dus ook met mijn omgeving. Dit gevoel was ik al zo lang kwijt, maar nu voelde ik het: ik kan terug geven en ontvangen, ik heb de eerste stap gezet. We zijn nu enkele maanden verder, en ik kijk nog altijd met verwondering terug op deze unieke ervaring. Intussen gaat het een stuk beter met mijn gezondheid. Ik heb op werkvlak een aantal nieuwe en leuke projecten binnengekregen en de faalangst maakte plaats voor durf en creativiteit. Ook privé gaat het een hele nieuwe richting uit. Ik kan terug helemaal mezelf zijn, terwijl ik toch gewapend ben tegen negatieve invloeden van buitenaf. En dat de stille paardenkracht als een katalysator voor me werkte, merk ik ook aan een nieuwe liefde die mijn leven binnenwandelde: een fijne, lieve man, waarbij ik helemaal mezelf kan zijn. Ik ben zo dankbaar dat ik dit mocht ervaren.

Bedankt Anke, om dit samen met jou te mogen beleven.