Nl | Fr | En

The essential joy of being with horses is that it brings us in contact with the rare elements of grace, beauty, spirit, and fire.

(Sharon Ralls Lemon)

Charlotte

Enkele weken voor haar zevende verjaardag, overleed mijn moeder Marleen, de oma van mijn dochtertje Charlotte. Charlotte ging na school bijna iedere dag langs bij oma en de band tussen hen was groot. Toen oma ziek werd – ze leed aan longkanker – hield Charlotte zich vrij sterk. Ze zei dat ze begreep dat oma ziek was en niet lang meer zou leven. Op het eerste zich leek ze de situatie te aanvaarden en gezien haar jeugdige leeftijd veronderstelde ik dat ze zich bij de ziekte van haar oma niet al te veel vragen stelde en het als ‘normaal’ beschouwde dat oma’s op een dag sterven. Niets was echter minder waar. Na het overlijden van haar oma, wilde Charlotte om de haverklap naar het kerkhof gaan. Van ’s morgens tot ’s avonds stelde Charlotte vragen over oma: en waar was oma nu, en waarom moest oma onder de grond zitten, en hoe kon oma nu naar de hemel gaan, en hoe kon ze nu nog met oma praten, en waarom kon ze oma nu niet meer zien, en was het waar dat oma nu aan een tweede leven zou beginnen, en zo ja, hoe kon zij dan weten in welk baby’tje oma zou herboren worden … We probeerden van alles, maar niets kon Charlottes ongerustheid over oma wegnemen. Het overlijden en de afwezigheid van oma overschaduwde haar jonge leventje.

Op jaar zevende verjaardag vonden we Charlotte ’s morgens vroeg huilend in haar bed. Ze riep dat ze oma zo verschrikkelijk miste en dat ze het zo erg vond dat oma niet op haar verjaardagsfeestje kon komen. Niets kon haar troosten. Toen stelde een vriendin een coachingssessie met paarden voor. Ik voelde er niet veel voor en was allerminst overtuigd van deze vreemde aanpak. Bovendien was Charlotte vrij verlegen – ik ging er van uit dat ze zou dichtklappen bij een vreemde en dat ze niets zou willen zeggen. Toch liet ik me overtuigen, onder het motto “baat het niet, dan schaadt het niet”, en ’s namiddags vertrok Charlotte naar de paardjes.

Ik sta nog steeds versteld van het resultaat. Amper een uur later keerde een stralende Charlotte terug. Door de oefeningen met het paard had ze de band met oma terug gevoeld en had ze haar rust teruggevonden. Alle triestheid was verdwenen. Ze nam vrede met het idee dat ze oma niet meer kon zien. Wat een pak van mijn hart ! Ik begrijp nog altijd niet goed wat daar juist gebeurd is, en ik snap nog altijd niet hoe het mogelijk is dat een paard zo’n ommekeer teweeg gebracht heeft. In ieder geval: het resultaat is er. Na enkele moeilijke weken heb ik terug een vrolijke spruit die met een glimlach op het gezicht door het leven dartelt. Charlottes praat nu over oma op een gelukkige en rustige manier waar ik zelf nog iets van kan leren – alsof ze nooit is weggegaan.

(Mama van Charlotte, 7 jaar)